BOELEBOELE TOCH!
Het lieve schattige pupje Boele is met een noodgang van haar hoge pup positie afgevallen. Er is namelijk een nest pups! Boele heeft het er maar moeilijk mee. Ze doet alles om aandacht te krijgen, ongeacht of dat positieve of negatieve aandacht is. Vorige week kwam de eerste pup kijker langs, bekend met elandhonden dat wel, maar niet geheel bedacht op de 7 maanden oude pup Boele die op schoot wilde en maar kroelen, blaffen, likken en wat een hond nog meer kan doen om aandacht op te eisen. Na verloop van tijd was ik het zat en Boele ging naar buiten. Alwaar het concert begon. Het flesje gevuld met water raakte snel leeg omdat ze regelmatig een straal water over haar neus kreeg. Dan was het even stil en na een tijdje begon het blafconcert overnieuw. Het is wel zielig allemaal, ze mag helemaal niks meer. Bringher vindt het niet goed als ze bij de pups wil kijken en bekt haar af. Ze probeert de puppyren in te springen en krijgt vervolgens een boze moeder en boze bazin op haar dak. Nu de pups 3 weken zijn is ze zo gefrustreerd dat ze alles uit de kast trekt. Zo probeerde ze haar positie te versterken door Douwe met een ruw spelletje uit te dagen, hij had haar door, het spelletje mislukte en Boele werd beschaafd op haar plaats gezet. Onderaan dus .........
Vrijdag een boze buurvrouw aan de deur, Boele blaft alles bij elkaar als ik ook maar
even weg ben. Wat nu? Overleg wordt gepleegd en ik besluit helemaal geen aandacht
meer te geven, Boele alleen in de buitenren te doen en de tuinslang aan te sluiten. Alleen bij uit laten krijgt ze nog aandacht. Bij de eerste beste blaf krijgt ze een nat pak. Zaterdag heeft ze dus 6 natte pakken gehaald en zondag was ze zo braaf, dat ze het droog heeft gehouden, ondanks het nieuwe puppybezoek. Nadat het bezoek vertrokken was, ging het weer mis.
 |
| Boele 7 mnd en Bringher pups Frieske en Fedor 4 wkn oud |
pakken van gisteren. Onder het motto:" Ik nat? Dan mag jij dweilen! Lekker puh!"
Ik spring op en grijp haar in de kladden en vuur een scheldkanonnade op haar af en
gooi haar met veel bombarie in de bench. Dat had ze niet verwacht en beteuterd zit ze in de bench, met de deur open. Even later komt ze eruit en begint haar excuses aan te bieden, maar jammer genoeg trap ik daar niet in en trek de touwtjes strak aan. Ik begin les 1: blijven tot je geroepen wordt. Ik pak haar in het nekvel, stop haar terug in de bench en zeg: Blijf! Tot 6x toe komt ze eruit, maar na de tweede keer terug bonjouren hoef ik alleen nog maar te wijzen en ze gaat! Uiteindelijk legt ze zich erbij neer en gaat slapen in de bench. Na een tijdje roep ik haar en eindelijk krijgt ze haar beloning. Ze mag op schoot, wordt gekamd en is helemaal gelukkig! Morgen weer een dag!
Douwe, mijn Zweedse Lappenhond. Hij is de man in huis.
En natuurlijk ook een foto van de Elandhond dames in volle vaart! Boele en Bringher.
ENGE SINT (film)
Gezien er een enge SINT gaat rondlopen heb ik Douwe tot zwarte "Piet" gebombardeerd. Hij moet mij beschermen op 5 december tegen de roversbende.
Pas op Douwe staat klaar!!
CHOCOMONSTER
Door de jaren heen
roep ik dat mijn hond niet helemaal normaal is. Dat wordt door mijn
Betuwse buren regelmatig bevestigd. “Annemarie”, zeggen ze dan, “
is dat een elandhond? Een élènhond zou je bedoelen!” Oftewel
ellende-hond voor degene die het Betuws niet verstaan. Lachend wordt
er verhaalt wat ze dit keer gedaan heeft. Ze heeft altijd honger en
de verhalen gaan vrijwel altijd over gestolen eten. Ontelbare keren
heeft ze bij buren gebietst, de supermarkt doorzocht en is ze
plotseling verdwenen om een avond in de patatzaak door te brengen.
Haar liefste gezicht, een kwispelende krulstaart, haar clowneske
gedrag en vooral haar mooie donkere ogen doen mensen zwichten voor
haar charmes. “Ach kom maar lieverd, wil je dan graag wat lekkers?”
Dat laat ze zich geen 2x zeggen en dan zit ze ineens op tafel midden
in de taart! Of ze is op de barkruk gesprongen met haar poot of neus
in de patat. Zo krijgt ze ook de lachers op haar hand, met haar
zelfbedachte kunstjes. De lachers, dat is koren op haar molen, want
ze weet feilloos dat ze weer iemand om haar hondenvingertje heeft
gewonden en dat dit lekkere hapjes oplevert en geen straf.
 |
| Bringher betrapt tijdens
jatwerkzaamheden. Een stickertje van de verpakking zit nog op haar hoofd. |
EEN JACHTAVONTUUR
De gezellige familiewandeling op een zaterdag in mei in "de Sysselt" bij Ede, veranderde van het ene op het andere moment in een angstig avontuur dankzij mijn elandhond teefje Bringher. Met 4 volwassenen en mijn kleine neefje van 4 jaar gingen we op pad. De honden moesten beweging hebben. Mijn broer had sinds een paar maanden een nieuwe Jack Russell terrier, een herplaatser. Ze kenden de hond nog niet zo goed, maar hij kon al wel los. Hij vindt het allemaal vreselijk leuk om met mijn honden mee te gaan en rent alle kanten op, dan achter de ene, dan weer achter de andere aan. Ineens is Bringher uit zicht, plotseling hoor ik de zo specifieke jachtblaf. Die dreunt door je heen....... Ik weet dat het iets groots is want het geluid blijft op 1 plaats. Mijn adrenaline schiet omhoog en ik roep tegen mijn broer dat hij mij neefje moet optillen en dat iedereen moet blijven staan. Van alle kanten komen de andere honden aanrennen. Ik kijk rond en ik zie Bringher blaffend met een zwijn de bosjes uitkomen. Ze is op nog geen 20 meter bij mij vandaan. Inmiddels staan de andere 3 honden er ook bij en ze omsingelen het zwijn. Luid blaffend houden ze het zwijn op zijn plaats. Die daar duidelijk niet vrolijk van wordt.
Ik roep dat iedereen terug naar de auto moet, weg van het zwijn, nu het nog kan. Ja, maar de hond.... protesteert mijn broer. Die houden hem wel tegen en redden zich wel, zeg ik. Wegwezen! Eenmaal bij de auto, komen de honden 1 voor 1 binnen druppelen, ze waren allemaal nog heel, gelukkig.
En de terrier? Hij weet nu hoe het moet en heeft alleen ook een keer een zwijn gevonden en gesteld. Mijn familie durft hem op bepaalde plaatsen in het bos niet meer los te laten. Hij heet nu Robbie, het monster van de Bellestein.
 | |||||||||
Jack Russell Terrier ROBBIE, het monster van de Bellestein HAP SLIK WEG
De
wandeling gisteren duurde weer eens wat langer dan voorzien. Bringher
springt uit de auto, neemt een spurt en verdwijnt. Ze komt niet op
mijn roepen, ook niet op de (jacht)fluit. Ik hoor haar ook niet. Voor
mij is het wel duidelijk, ze heeft een kadaver gevonden. Kan niet
missen als het stil blijft. Er is nog maar 1 manier om haar terug te
krijgen, ik moet doen of ik boos ben......... Boos begin ik te roepen
dat ze maar naar huis moet gaan lopen, geen eten krijgt, een andere
kosthuis moet nemen en wat ik nog meer kan verzinnen, en ja hoor dat
helpt........... Ze komt aanrennen en heeft een vers konijn in de
mond. Waarschijnlijk afgepakt van een roofvogel. De arme ziel! Boele
en Douwe proberen het konijn af te pakken, maar dat laat ze niet
gebeuren en slikt hem in zijn geheel door............ Een half uurtje
later staat ze kwispelend met de neus naar beneden.......... Hellup,
Bringher heeft weer wat gevonden, denk ik. Boele gaat ook kijken en
ineens neem ze een sprong, het is de speciale muizensprong. Ik
probeer haar nog te pakken maar Bringher springt onmiddellijk opzij
en ik zie nog net hoe ze een muis levend doorslikt........
Muizenissen
KATWIJKERKATTEKWAAD
Meestal ben ik een trouwe Scandia wandelaar, voor de gezelligheid met
andere leden, om een andere omgeving te zien en de honden en ik moeten
er toch uit, maar dit keer had ik wat anders en kon ik met mijn honden
niet mee, maar op vrijdagavond werd de afspraak afgebeld en dus hiep hoi
we gaan toch naar het strand. Zuslief gebeld; “zin om mee te gaan?” En
ja, op zondagochtend eerst naar Den Haag waar ik haar oppikte met mijn
mooie grote hondenauto, die ik Buts gedoopt heb, vanwege de vele deuken
door een fikse hagelbui. Mijn collega noemt het een poffertjespan.
Met
zijn vijven reden we door naar Katwijk, daar aangekomen zag ik in de
verte al een aantal krulstaarten staan. Helemaal klaar voor de
wandeling. Nagestaard door voorbijgangers, dankzij mijn gillende en
springende honden die de zee roken,hobbelde mijn Blafmobiel over de
straat naar de parkeerplaats. Het eerste wat ik hoorde was: “Hey,
hoi ben je er ook! Ben even weg, een hond vangen, die is ontsnapt!” Het
was duidelijk, ik was bij een wandeling van Scandia, waar anders
verdwijnen er honden? Maar na een kwartier was de Spits terecht, die een
mooi blauw tuigje aan kreeg en voor de rest van de wandeling niet meer
los mocht. De zielepoot, flauw hoor, dat hij niet eens achter de
konijnen aan mag! Douwe, mijn Lappenhond, gaf ik aan mijn zus,
want ik werd inmiddels over het duin heen gesleurd door het enthousiasme
van mijn elandhonden. En toen eindelijk, het strand, ze konden los! Het
lijkt altijd wel of je een katapult afschiet, in no time waren ze uit
zicht, gelukkig de goede richting uit en even later zag ik ze weer
aankomen. Inmiddels was de groep voorbij scheurende honden gegroeid en
zat er ook wat vreemd volk tussen. Douwe loopt voorop met in zijn kielzog
iets flitsend grijs en roods. In het voorbij gaan leek het of ze in één
adem zeiden: “hier zijn we weer, doeiiiiiiii en weg zijn ze weer. De
verkeerde kant op. Van wie zou hij dat “slechte” gedrag toch hebben? Ik
ben niet onder de indruk en ik loop door, ze komen wel. Intussen is
iedereen vragen aan het beantwoorden en de bekende opmerkingen aan het
incasseren “wat is dat voor oranje hondje mevrouw? Dat heet rood en het
is een Finse Spits en die grijzen, dat zijn zeker Husky’s, die moeten
toch voor de slee?” Geduldig worden de belangstellenden gecorrigeerd en
we zijn het over één ding eens; wat zijn onze Scandinavische rassen toch
mooi!
Douwe is ineens terug en ontdekt zijn zus Tess. De
Lappen lijken wel een ééneiige tweeling, elkaar aankijken is voldoende
om er samen vandoor te gaan naar de zee om van het
verrukkelijke
zoute water te drinken. Het komische koppel scharrelt nog een tijdje
rond, met interesse in dingen waar de andere honden niets van begrijpen
en dan laat hij Tess ineens achter om een witte Boxer te domineren, die
hij in de verte traceert. Hij heeft de sokken erin, met zijn
eigenaardige noodgang galopje, recht op de Boxer af. Douwe stopt vlak
voor zijn neus en wordt twee maten groter. Effegies zien of hij dat
pikt, maar de Boxer reu is zwaar onder de indruk van de imposante zwarte
langharige verschijning die voor niets en niemand bang is en laat zich
zelfs bespringen. Ik mopper op hem en vind dat hij dat moet laten. Hij
komt met een grote grijns om zijn bek terug, “moest ik even doen vrouw,
dat was me toch een buitenkansje !”
En
daar waren de Elandhonden weer, dit keer wat uitgeraasd, ze namen zelfs
de tijd een koekje in ontvangst te nemen. Ze zijn al weer weg en ik tel
mijn vingers na. Bringher, de waterhaatster, ziet meeuwen en probeert
ze te vangen, ze rent en rent en stom stom, ze ziet de golf niet
aankomen, drijfnat en proestend stormt ze het droge strand op, met nog
een golf achter zich aan, maar deze weet ze te ontwijken. Weer wat
geleerd, als je een meeuw boos maakt krijg je een plens water over je
heen en ze besluit niet meer in de buurt van de zee te jagen. Jammer
voor haar,er valt weinig te jagen op het strand, maar de redding is
nabij! Ze ziet een fantastisch bed met rottende schelpen en met veel
voldoening wentelt ze zich in de stinkende massa, om haar vacht droog te
krijgen met als pluspuntje een fantastisch parfum. Ze gaat net zo lang
door tot de schelpen beginnen te kraken onder
haar gewicht.
Elandhond Malle gedraagt zich keurig dit keer,
slechts één aanvaring. Ze is natuurlijk niet meer piep, maar vindt het
nog steeds helemaal het einde om andere honden de stuipen op het lijf te
jagen. Hoe onderdaniger de tegenstander hoe leuker het is om ze nog
verder te vernederen. Ze ziet het liefst dat ze zich van angst ingraven
zodat zij er bovenop kan gaan zitten. Een kleine mopshond viel niet in
die categorie, hij kwam zonder enig vertoon van angst even buurten en
toen ze rot tegen hem deed, snauwde hij Malle af en had ze geen andere
keus dan weg te kijken om de blikkerende mopsentanden te ontwijken. Uit
nijd probeert ze de Laika Yara de les te lezen en die is het daar
natuurlijk niet mee eens. Er ontstaat een kleine schermutseling waarbij
ze een koekje van eigen deeg krijgt. Ze loopt nu rond met een mooie rode
streep over haar wang. Zelfs vredestichter Douwe stond er bij en keek
er naar, nog net niet grijnzend!
Achterin ligt Buts vol met nat
zand, maar dat vinden de honden niet erg. “Gaan we toch gewoon met z’n
allen voorin verder opdrogen?” Georganiseerd opstapelen heet dat. Ik
bedenk dat ik nu weer een kleine auto kan aanschaffen, een vierkante
meter is kennelijk voldoende.
Thuis gekomen, springt Douwe voor
mij langs uit de auto en rent naar de eerste beste lantaarnpaal. Wat nou
dan weer? Ik pak de auto uit en haal de twee dames eruit en loop naar
huis, maar hij is nog niet klaar, het stroomt eruit! Dankzij het
zeewater zijn beide nieren overuren aan het draaien en overgegaan op
extra productie. Eindelijk is hij klaar, hij sprint naar binnen en
drinkt onmiddellijk de waterbak leeg. Tien minuten later moet hij weer
naar buiten en de waterval begint opnieuw. Het lijkt wel een eeuwigheid
dat hij met zijn poot omhoog staat. Maar tegen negen uur is zijn dorst
gelest en hoeft hij niet meer steeds te plassen. Alle honden liggen nu
gestrekt in bed, op de bank of waar ze dan ook zijn gebleven. Zouden ze
er nog uit moeten? Ik wil ze niet wakker maken, maar ik wil ook niet
hoeven dweilen morgenochtend. Dat geeft de doorslag. “Wakker
worden!”roep ik ineens, we gaan uit!
BOELEBOELE'S ONTDEKKINGEN
Ze wordt met de dag slimmer en groter. Het lijkt alsof ze zegt: "Ik groei groter vrouw,
let
je wel goed op?" Twee maanden is ze nu bij me en wat heeft ze een hoop
geleerd! Ze is de nuchterheid zelve en ligt nergens wakker van, behalve
als ze 's nachts moet plassen en de vrouw niet wakker wordt. Aiaiaiai,
kaikaikai en het enige wat de arme meid hoort is de standaard
uitdrukking voor de grote zwarte vent " Douwe kop houwe " en niemand die
haar komt redden van de hoge nood. Totdat eindelijk tot me doordringt
dat het niet mijn lawaaipapegaai Douwe is, die zichzelf graag hoort,
maar het is Boele die de herrie maakt. Ik storm mijn bed uit en ben nog
net op tijd om het hondenkind naar buiten te doen. Bibberend sta ik in
de deuropening te wachten met alleen een dun shirtje aan. Maar Boele
gaat even een paar rondjes rennen en vertikt het om binnen te komen. Ik
moet haar vangen als ik verder wil slapen......... Sinds een week is dat over, ze komt onmiddellijk weer binnen en pit verder.
Boele
gaat mee naar het werk en slaapt in de auto tot mijn dienst voorbij is.
Het is dan half elf 's avonds en heel grappig, ook nu weet ze inmiddels
dat ik snel naar huis wil en geen zin heb aan rondjes rennen en
vangspelletjes. Sinds 2 dagen springt ze uit de auto, doet snel een plas
en springt weer in de auto. Ik hoef niets meer te vragen, ze gaat
lekker naast me liggen, ik krijg wel een paar likken en ze gaat heel
braaf weer slapen.
Een week geleden hoorde ik boven ineens lopen, het
bleek Boele te zijn die zelfstandig de trap had genomen. Ik was hier
niet blij mee, ze is wel erg jong om mijn trap, die een kruising is
tussen een ladder en een trap, goed te belopen. Maar ik heb geen keus,
ze is al boven. Het is dus zaak
haar snel te leren hoe ze zonder
brokken te maken beneden kan komen. Maar dat is niet eenvoudig, haar
benen en coordinatie zijn nog niet goed ontwikkeld. Ik loop naar boven
en ga rugwaarts weer naar beneden en leid haar met mijn hand tegen haar
borst. "Langzaam Boele, langzaam". Ik stuur haar voetjes de goede kant
op en zorg verder dat ze niet valt. Beneden gekomen, word ze beloond. De
volgende dag leer ik haar buiten het woord "langzaam" aan en loop met
haar de trap van het gemeentehuis die een eitje is.
Twee keer heb
ik mijn trap + woord "langzaam" geoefend en vandaag? Ik geef de katten
eten en ik hoor het typische geluid van een hond op de trap. Ik kijk op
en wie komt er de trap af...... langzaam en zonder kleerscheuren?!
Boeleboele, knappe meid hoor!
DOUWE'S DAGJE UIT
Na een lange dag werken kom ik aanlopen bij huis. De buurman ziet mij
en komt naar buiten rennen. Buiten adem roept hij: " Je hond is weg! Ik
ben er nog achteraan gegaan, maar ik zag hem niet meer." Hij wijst
richting winkels met de mededeling "hij is daar heen gegaan". Ik schrik
me wild en de adrenaline geeft me de stoot om te handelen. Maar ik moet
eerst meer weten, zoals hoe laat was dat? Douwe blijkt al rond 12.00 uur
verdwenen te zijn. Er gaat door me heen dat dit al 5 uur geleden is! Ik
dwing mezelf geen rare dingen te gaan denken, maar ik pak Douwe's
gegevens en ga bellen. Het hele rijtje af. Te beginnen bij de
dierenarts, de politie, amivedi en bij de dierenambulance heb ik beet.
Ze zijn vanmiddag gebeld door de supermarkt en daar hebben ze een zwarte
keeshond gevonden en meegenomen. "Maar hij is niet gechipt hoor. Hij is
vast niet van u", zegt de ambulance chauffeur. Ik heb mijn twijfels,
wetende dat zwarte Kezen nog zeldzamer zijn dan zwarte Lappenhonden,
zeker als ze in Elst zijn gevonden.
Ik
neem de beslissing en zeg dat ik toch wil kijken of Douwe het is. De
chauffeur blijkt op de weg te zitten en kan pas over 3 kwartier in
Dodewaard zijn waar de opvang is. Ik vind dat geen probleem, ik wacht
wel op hem en spring in de auto. En wat duurt zo'n ritje dan lang!! In
Dodewaard aangekomen, loop ik naar de mini opvang, die een soort loods
is en ik probeer of Douwe mij kan horen. Als hij er is dan weet ik dat
hij antwoord geeft.
"Douwe? Ben je daar? Douwe?" roep ik. Ik loop
erom heen en roep nog een paar keer en dan ineens hoor ik zijn
vertrouwde stem die ik zo vaak vervloekt heb, maar nu als muziek in mijn
oren klinkt! Ik juich, hij is het!!!! Maar nu moet ik nog wachten tot
de ambulance medewerker komt. Eindelijk arriveert hij en ik vertel hem
dat het mijn hond is die daar zit en hoe ik dat weet. Hij maakt de deur
open en ik zie Douwe in 1 van de 2 kennels zitten. Hij loeit van vreugde
en springt omhoog, hij krijgt houvast en ziet kans zich door de opening
aan de bovenkant zich heen te wurmen. Hij is vrij en springt in mijn
armen! Ik vang hem lachend op en zeg dat ik nu ook weet hoe hij uit de
tuin is gekomen, dat ik daar wat aan moet doen en dat zij iets aan de
kennels moeten doen.........
Ik ben blij dat ik mijn hond heb terug gevonden, maar wat ik vreemd vind is dat de
medewerker
zijn chip niet heeft gevonden. Ik vraag hem dus nogmaals te
controleren, de reader gaat er langs en dan ineens pieeep en het nummer
verschijnt. Het is duidelijk, hij heeft alleen tussen de schouderbladen
gekeken en niet in de hals waar de Raad chipt.
De volgende dag ga
ik naar de supermarkt om navraag te doen. Ik neem Douwe mee en vraag of
het deze hond is die bij hen heeft rondgelopen. Een paar kassadames
herkennen hem en vertellen dat hij ongeveer een uur kwispelend en
pratend bij de kassa's heeft gelopen en dat iedereen hem zo aardig vond.
Ze dachten dat hij van een klant was, maar omdat er niemand kwam
opdagen hebben ze uiteindelijk met pijn in het hart de dierenambulance
gebeld. Ze zijn ontzettend blij dat alles goed is afgelopen!
NEUZEN TELLEN
Paniek! Douwe is weg! Mijn zwarte wolbaal, lievelingetje van iedereen
en voor niets en niemand bang, is spoorloos uit de auto verdwenen. Ik
sta bij familie voor de deur en kijk vol ongeloof naar mijn twee
overgebleven honden.
Ik weet zeker dat ik er drie honden in
gestopt heb en verwacht dat hij ongezien met de anderen uit de auto is
gegaan en ergens op het parkeerterrein loopt. Ik roep, maar hij komt
niet. Langzaam begint het tot me door te dringen dat Douwe er echt niet
is, maar nog op de hei moet lopen. Daar is hij dus al uit de auto
gesprongen zonder dat ik het gemerkt heb! Op dat moment begint de
adrenaline door mijn lijf te gieren en ik bel mijn familie, dat ik niet
kom, hoewel ik voor de deur sta. Niemand begrijpt iets van mijn verhaal
en de dames snappen niet waarom ik zoveel heisa maak over die hitsige
vent die ze steeds terecht moeten wijzen. Je ziet ze denken, daar zijn
we toch mooi vanaf gekomen, laten we maar rustig aan doen. Ze werken
niet echt mee als ze weer terug moeten in de auto. " Hoezo zoeken? We
gingen toch lekker eten? Die zwarte redt zich wel!" Aan mijn stem horen
ze dat het menens is en gaan morrend de auto weer in.We rijden als een gek weer naar de hei. Wat duurt de rit lang, nooit geweten dat er zoveel
slome automobilisten zijn, bergen stoplichten en wat is het ontzettend
ver weg! Eindelijk na een kwartier komt de rotonde in zicht, ik ga op
twee wielen de bocht door en ben weer op de hei. Daar is het nog steeds
erg druk met hondenwandelaars. Dat kan een voordeel zijn, denk ik. Douwe
is een opvallende verschijning en buurt graag bij allerlei honden. Er
is vast wel iemand die hem gezien heeft, hoop ik. Ik pak de hondenfluit
en loop naar een overzichtelijk stuk, want hij is nergens te bekennen.
Op mijn gefluit zie ik in de verte iets zwarts dat zich beweegt met
iemand er naast maar het komt niet dichterbij.
Zou dat Douwe zijn? Ik weet het niet, ze zijn te ver weg en hij komt niet naar me toe
rennen,
wat hij normaal gesproken zou doen. Ik sta al een tijdje in de verte te
turen als er een man op me af komt. "Bent u misschien een hond kwijt?"
vraagt hij vriendelijk. "Een mevrouw heeft een hond gevonden en
de politie is al gebeld. Ze loopt verderop met hem om te kijken of ze een
eigenaar kan vinden.
Zoniet dan neemt ze hem mee naar huis."
deelt hij mede. Hij besluit met: "Ga maar kijken of het hem is, ze is
die richting op gelopen en wijst." Ik bedank hem en ga die kant op waar
hij heen wijst en fluit nog een keer en nog een keer. Dan zie ik de
zwarte schim draaien en ik kan het nog niet zien maar ik weet al dat het
Douwe is. Ze komen dichterbij, het is hem! Geen wonder dat hij
niet kwam, Douwe is aangelijnd door haar. Ik roep dat ze hem los moet
laten, hij sleurt haar ongeveer over de hei om bij me te komen. Dat
doettie anders nooit?! Gelukkig laat ze hem los en hij komt heel vrolijk
en met een noodgang naar me toe. Wat een opluchting! Ik hou mijn
zwarte wolbaal weer in handen. De vrouw is inmiddels ook gearriveerd en
vraagt of het mijn hond is? Stomme vraag, dat kan je toch zo wel zien
aan zijn en mijn gedrag? denk ik boos, maar ik blijf beleefd want ik ben
ook opgelucht. Ze verteld dat hij op de hond van haar dochter af was
gekomen, die nog aan de wandel is en dat zij zolang op Douwe heeft
gepast tot haar dochter terug was van de wandeling. Ze had de politie
gebeld met de mededeling, als er iemand zou bellen voor hem, dat hij dan
bij haar thuis was en daar opgehaald kon worden. Als er niemand zou
komen dan zou hij naar het asiel gebracht worden 3e kerstdag.
In
de tussentijd had ze op de hei gezocht naar een eigenaar. Ze legt uit
dat ze bang was dat hij de weg op zou gaan en had hem daarom aangelijnd,
want ze durfde hem niet aan een boom vast te leggen. Gelukkig maar denk
ik, dat is het stomste wat je kan doen, een hond zonder eigenaar
vastleggen! Ik was nog steeds een beetje boos dat ze hem aangelijnd had,
maar ik knik vriendelijk en ik bedenk dat zij ook niet kan weten dat
hij zich prima redt zonder de mens en dat ze hem in dit geval beter had
kunnen laten lopen.
Ik zeg er verder niks van, maar ik vertel wel dat hij waarschijnlijk in de buurt van het
parkeerterrein
was gebleven tot hij mij gevonden had. Ze vond dat erg bijzonder en
begint vragen te stellen over hem. Ze had nog nooit een hond gezien die
zo zelfverzekerd is als hij en daarnaast zo vriendelijk, hij is ook
helemaal niet onder de indruk van het feit dat hij zijn bazin kwijt is.
Ik lach en zeg: "dat is typisch Douwe, geen misverstand mogelijk!"
Ze
wil weten wat voor ras het is en waar ze voor zijn. Maar het is 1e
kerstdag en aangezien een Zweedse Lappenhond voor het hoeden van de
rendieren is, laat ik het bij de mededeling dat het een Scandinavische
herdershond is. Uit ervaring weet ik dat men in de kerstperiode wel heel
ongelovig kijkt als je zegt dat het een rendierhond is. Meestal denkt
de vrager dan dat je de draak steekt met hem of haar en met de kerstman!
Ik bedank haar voor de opvang van mijn hond en ben weer naar mijn
familie gegaan. Daar heb ik een borrel genomen voor de goede afloop.
Vanaf nu zal ik voor ik weg rijd eerst neuzen tellen........
KAASJE WAS VOOR HET BAASJE!
Zo meteen moet ik maar weer gaan shoppen. Mijn kaas is namelijk op en ik kan niet zonder! Ik had heerlijke Parmensaanse kaas gehaald in een grote pot voor over de spaghetti en nog een stuk zoete Leerdammer om kaasfondue te maken. Maar alles is op. Heeeel even maar was ik boven om de schildpadden te voeren. De
boodschappen stonden nog op het aanrecht, maar niet voor lang. Ik hoor
geblaf en gegrom, ren naar beneden, maar het was al te laat. De pot
Parmensaan was uitgekauwd en lag in mijn stoel, het papiertje van de
Leerdammer lag verfrommeld op de grond.
VREEMDE SMSJES
Ik krijg altijd vreemde smsjes als ik op mijn honden laat passen, zoals deze:
Jan Huigen in de ton
Met een hoepeltje erom
En de ton die begon te buigen
En de ton die viel in duigen
En de ton die viel kapot.
Het verhaal van de oppas:
Jan Huigen in de ton
's
Morgens om half tien zou Douwe komen om de dag door te brengen bij mijn
drie Laika reuen. De Laiki hadden de dag ervoor de kippen van de buren
vermoord en opgegeten en dus zat er nog maar 1 ding op en ze aan de
staalkabel vast te leggen.Want de omheining is dus niet hoog genoeg.
Omdat Douwe ook zou komen hadden we een extra staalkabel gekocht waar
hij dan aan vast kan liggen. Ik had al gezegddat hij de hele dag buiten
moest blijven omdat Douwe het hele huis volpiest. Speurend keek
Annemarie rond en ik zat me af te vragen waar ze nou eigenlijk naarkeek.
Ze legde Douwe aan de kabel en liep met hem rond in de tuin. Vervolgens
maakte ze de kabel een stuk korter. Daarna liet ze Douwe zelf lopen en
bleef kijken. En ja hoor, even later zat hij vast in de braamstruik. We
moesten hier vreselijk om lachen "Zo zie je maar, Douwe is een rare
snijboon, hij is zeer ondernemend en controlerend en doet dingen die jij
niet verwacht"; zei ze. Nou dat bleek wel in die 15 minuten. Na hem
losgepeuterd te hebben, werd de kabel nog een stukje korter gemaakt. In
de hoop dat het nu goed zou gaan. Ik had in ieder geval beloofd
hem regelmatig te checken.
's Middags hoor ik Douwe en 1 van mijn
Laiki tekeer gaan, Misjko is altijd stil in de tuin, dus er was alarm en
ik ren de tuin in om te kijken wat er is. Mijn mond viel open van
verbazing. Douwe zat in de regenton, zijn koppie stak nog net er boven
uit, met zijn voorpoten klemde hij zich vast en maar blaffen!Dichterbij
gekomen bleek hij tot zijn middel in het water te staan.
En
als kleinere hond had hij niet genoeg gewicht, om de ton te doen
kiepen. Ik realiseerde me dat dit wel een heel bizarre situatie was en
schoot in de lach. "Sorry Douwe, je moet nog even blijven zitten voor ik
je ga redden! Ik ga hier eerst een foto van maken!" zei ik tegen hem.
Ik ren naar binnen, grijp het toestel en begin met foto's maken. Even
later vis ik hem er toch maar uit, want het was naast komisch toch ook
wel erg zielig. Zou hij er wat aan overhouden? ging door mij heen. Maar
Douwe schudde zich uit, blafte een paar keer en ging tegen mij aan staan
schurken. Ik controleer hem, maar zijn dikke ondervacht heeft al het
water tegen gehouden en hij blijkt alleen aan de buitenkant nat te
zijn. Helemaal blij dat hij uit zijn benarde positie was bevrijdt, gaat
hij vervolgens blaffend en zingend in het gras rollen. Oewoewoe,
Awawaaa, wafwaf, woehoe ligt hij in de maat met zijn gezang te rollen.
En ik stik van het lachen, Rare jongens hoor die Lappen! Het is
duidelijk, hij heeft er niets aan overgehouden en ik besluit Annemarie
een smsje te sturen met het liedje "Jan Huigen in de ton". Wat zal zij
raar opkijken!
WSL Misjko
✝, OSL Yasni, Buran en pup Malysh
BUIKSCHUIVER!!
Een paar weken geleden ben ik met de hele meute in Friesland geweest, gezellig bij
mama
Kadin op bezoek. Kleine Boele was erg enthousiast en heeft met Saarloos
Wolfhond pup Nia uitgebreid gespeeld. Wat een klein dondersteentje is
die Nia. Met de tanden ontbloot stormde ze op Boele af, die weliswaar
ook pup is maar wel een paar maanden ouder en dus groter. Het zag er
vervaarlijk uit Pup Nia is nog klein en na een tijdje spelen werd ze
moe en viel in slaap.
Dat
was wel erg saai voor Boele, dus op naar de meute elandhonden. Jazeker
meute! Op dat moment waren aanwezig Boetzi, Kadin en haar zus Sascha, Bringher en pup Boele. Omdat het een beetje veel elandhonden zijn gaat iedereen de tuin in. En daar ging Boele, rondjes racend, soms een oudere elandhond
tegenkomend die toehapt. Boele, slimme meid, duikt naar beneden om de blikkerende tanden
te ontwijken en sjeest verder, richting mama Kadin, die in de
startblokken staat om dat kind eens even goed de les te lezen. Boele
nadert en schuift met een noodgang met haar buik over de grond langs
Kadin. Het lijkt wel of Boele een grote grijns op haar gezicht heeft,
"lekker puhhh, mislukt! Je kan me toch niet pakken!" Ze springt weer
overeind om haar volgende raceronde te maken, inmiddels heeft ze Sascha
achter zich aan, die haar achterpoot probeert te pakken. Maar ook dit
weet ze te ontwijken met een meesterlijke zijsprong en dan nadert ze
Kadin weer, ze schakelt onmiddellijk over in de buikschuifpositie en
weer grijpt Kadin mis! En eindelijk na een kwartier is de "ronde van
Gytsjerk" voorbij en ligt iedereen uit te hijgen met een big smile op
hun gezichten.
" Gezellig, een koter over de vloer!" Boele is nog niet helemaal klaar, door dat gerace moet ze vreselijk nodig plassen en waar kan je dat beter doen dan op de kokosmat van Marijke?
COLAFREAK
De boodschappen worden altijd vanuit de kar eerst in de gang gezet om daarna door
te
verhuizen naar de plaats van bestemming. Dit omdat het i.v.m. de katten
noodzakelijk is te "sluizen" . Na een aantal keren heeft Boele door dat
er op boodschappendag wel erg veel lekkers te vinden is in de gang. En
ze probeert dus lekkere hapjes te stelen. Ik ben ook niet gek en steek
daar een stokje voor. Maar zoals gewoonlijk heeft elke elandhond zijn
eigenaardigheden en die van Boele ken ik nog niet zo goed.
Ik
ben nog steeds aan het uitladen met boodschappen, met de armen vol loop
ik de gang in, waar ik mijn voeten onderuit voel glijden. Met argusogen
kijk ik rond en tot mijn stomme verbazing zie ik met een mooie boog 2
straaltjes cola de gang in spuiten. In een fractie van een seconde heeft
Boele kans gezien met haar naaldentandjes 2 minuscule gaatjes te bijten
in de onder druk staande fles. Met genoegen is ze de cola met haar
tong onder de straaltjes aan het opvangen. ik kon niets anders doen dan
de resterende cola onmiddellijk voor mijzelf te redden. Met een
spuitende fles ren ik de keuken in, met in mijn kielzog de lebberende
Boele. Ik giet de resterende cola over in een lege fles, maar in de
tussentijd is er al een halve liter zowel over de vloer als in Boele
verdwenen. Boele blijkt ook een uitstekende huishoudelijke hulp, want
als ik klaar ben met overgieten is zij vast begonnen de vloer te
dweilen. Gezien de ervaring met de vorige cola diefstal, besluit ik dat
Boele de rest van de dag haar ADHD bezigheden buiten mag uit voeren.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten